ტიციან ტაბიძე - ადონიას

ნუ განმიკითხავ მე, უფალო, ცოდვილს, უბედურს,

რომ მსახურებდი სულს მაშფოთარს, მას ვუგდებდი ყურს…

ბევრი ვიტანჯე, არ ვიცოდი, რაა ნუგეში.

დიდხანს ვატარე ღვთის სახითა გველი უბეში...

ვინც ტანჯვას იცნობს, შენ იმისგან ელოდე ქებას,

შვებაში მყოფი ხომ სოფლადვე ქმნის ძირს ღვთაებას!

ვინცა ჩემსავით ყველაფერი მოკლა, დამარხა,

სისრულით მხოლოდ მან გიწამა, მან დაგინახა.

არ ვიცი რისთვის მესიზმრება მე მკვდარი მხარე…

არ იქნა - სევდას ვეღარ მოვსწყდი, ვერ გავეყარე…

ყველგან წინ მიდგას ცრემლის კუბო, წადილთ სამარე…

შენდა მოვედი, ადონაის, შენდა მოვედი!

განა არ მეყო რაც მცარავდა მე უღმერთოდ ბედი?

წარმოუვლინე სულს მშვიდობა, დახსნის იმედი.