გალაკტიონ ტაბიძე - სანთლები

 შორს ზურმუხტისფერ სივრცეს იქით სანთლები სჩანდა, 

 დასასვენებლად მიიწევდა იქ მეზღვაური; 

 ერთხელ ზღვა გასწყრა, აირია, გაჟინიანდა, 

 ტალღებმა შეჰქმნეს ვაი-ვიში, აურზაური 

 და გემს უმიზნოდ, საუკუნოდ დააგვიანდა... 

 მას აქეთია იალქანი ზღვაზე მიფრინავს, 

 მისთვის ერთია, სად დახუჭავს ოცნება თვალებს, 

 მიუწვდომელი სანთლები კი, ბრწყინავს და ბრწყინავს. 

 როგორ მაგონებს ის სანთლები ჩემს იდეალებს!.