გრიგოლ რობაქიძე - მზის კევრი (გველის პერანგი)

 ნათელი ხვითო. დაყვითლული სივრცეთა გუგა.

 ღია ზაფრანა. ყარამფილი. მტევანი ფალლოს.

 საძროხეს სუნი. ატეხილი მოანგრევს პალოს

 აკვრივებული ტანმაგარი ზანგელა ბუღა.

 ხურუში თესლი მატერიის და ავი ხორცი.

 ღვრია სურნელი. ვნების ტეხა. ტიტველი ხვატი.

 ცეცხლის ძუძუებს გამეტებით წოვს მრუში ხვადი -

 კეთროვან ტანზე დაღვენთილი ლუესის ლორწით.

 მირაჟის კვართი. ლურსა ცქერა. ზმანება ცხელი.

 უგონო თვლემა. ფლეგმა ზანტი და წვეთის დახლა.

 უძრავ ჩვენებად ილენჩება თვით პანის ახლო

 ჩაყუდებული ნირვანაში წითელი ცხენი.

 მარადი ქცევა. სახე მასკა. უპადჰი ძველი.

 გადგომა განზე. ირონია და ძლევა თავის.

 მეორედ შვება ვეღარ ითმენს ხავოან ქავილს

 და იხდის პერანგს ცხელ ქვიშაზე რქიანი გველი.