გალაკტიონ ტაბიძე - ატმის ყვავილები

 რტოებში ავობს ბებერი ქარი,

 ყვავილთა ჯარი ფიფქით ბანაობს.

 ტყდება, ნანაობს ეთერი ჩქარი,

 ნანაობს ქარი და მიქანაობს.

 და ქარი შეხვდა ატმის ყვავილებს,

 ვარდისფერ ღილებს შეატყო ჟრჟოლა,

 ფრთა დაატოლა გაუშლელ ღილებს,

 დასწვდა ბილილებს და აათრთოლა.

 ატმის ხე იდგა თაიგულივით,

 იქ მას მილევით უთრთოდა სული!

 შორით მოსული გაზაფხულ სხივით

 და ნამთა მძივით გარემოცული.

 ატმის ხე იდგა, ვით ნაზი ქალი,

 ვით დედოფალი უცხო მხარეში:

 სინარნარეში სწვავდა მზის ძალი,

 და გრძნობათ ალი - სიმწუხარეში.

 ატმის ხე შლილი ოცნებას ჰგავდა,

 როცა ღელავდა მზით აღჭურვილი,

 მე მისი ჩრდილი ხშირად მხიბლავდა

 და ხშირად მწვავდა ტრფობის სურვილი.

 მაგრამ ეწვია ატმის ხეს ქარი

 და ფრთა მედგარი შემოახვია,

 ახლაც ატყვია ხეს განაბზარი,

 ყვავილთა ღვარი რომ დააფრქვია.

 როგორც პეპლები, მშვიდი და ფრთხილი,

 შემდეგ აშლილი და აფრენილი -

 გადაცვენილი ატმის ყვავილი

 იყო დაღლილი და მოწყენილი.

 ოცნებათ რიგი თვალს მიეფარა!

 მტვრით გაისვარა წყალთა ლიკლიკი,

 ყვავილი იგი მოკვდა და ჩქარა

 წითლად დაფარა ბაღის ბილიკი.

 ბაღის ბილიკზე მივდივარ და თან

 გაძრცვნილ ატამთან ზღვები გროვდება,

 საღამოვდება და მზის ჩასვლასთან

 თანდათან მწუხრი მიახლოვდება.

 მე აღარ ვდარდობ... რა მსურს, რას ველი?

 ვით მზის ნათელი და ღამის ჩრდილი,

 მეფობს სიკვდილი - ჭკნობის მსურველი!

 გაქრა სურნელი, დაჭკნა ყვავილი!.