მორის ფოცხიშვილი - აღსარება

ხომ შეიძლება სხვა იცინოდეს,

შენ კი არადა არ გაგეცინოს, 

ხომ შეიძლება დაგღალოს დღემ და 

ლოგინზე მაინც არ დაგეძინოს.

ხომ შეიძლება გარდასულ დროთა, 

გარდასულ დღეთა სხივზეც იღელვო, 

სულ ერთი ჭიქა დალიო მაგრამ 

დათვრე და დარდი ამოიმღერო?

ხომ შეიძლება გზა ვერ გაიგნო, 

წყალში ჩადგე და მაინც იწვოდე, 

ხომ შეიძლება მრუდედ ჩათვალონ 

შენი ცხოვრების ყველა სისწორე?

თქმულს მკითხველები ვეღარ მიგიხვდნენ, 

ცამდის მართალმა ვერ იმართალო, 

სიბრძნის კოშკამდე ისე ახვიდე, 

რომ უმეცრებმა გიჟად ჩაგთვალონ.

ხომ შეიძლება ლოცვას ისმენდე 

და გულმა უფრო წყევლად ისურვოს, 

ხომ შეიძლება სძულდე ვინმეს და 

შენ ის ვერაფრით ვერ შეიძულო?

ხომ შეიძლება მთვარეს უცქირო, 

სულში მზესავით ბრწყინავდეს ნისლი, 

ხომ შეიძლება გიყვარდეს ვინმე, 

მაგრამ არასდროს არ იყო მისი.

ხომ შეიძლება ვარსკვლავი ჩანდეს,

მერე უბრალო შუქი გამოდგეს,

ხომ შეიძლება ლექსს გიბეჭდავდნენ,

გიხაროდეს და არ გიხაროდეს.

მაგრამ რატომღაც გულშივე ვმალავთ

გულიდან ცივად დაძრულ წყაროებს,

მერე ეჭვები არ გვასვენებენ

და ცხელ ცრემლებად მოწანწკარობენ.

და მიდის ასე ცხოვრების ეტლი,

გრძნობ ამ ტაატში ყველა მგზავრია,

ჩვენს უკანასკნელ სადგურებს ველტვით,

გვიხარია და არ გვიხარია..

ხომ შეიძლება ეტრფოდე იებს 

და ენძელებიც იქცნენ იებად, 

გძულდეს და მაინც გიყვარდეს ძლიერ... 

ეს ყველაფერი, ხომ შეიძლება?