მინდია არაბული - კარგა ხანია ახლობლად გთვლიდი...

კარგა ხანია ახლობლად გთვლიდი,

თან გდევდი გულის უაზრო ხეთქვით.

მაგრამ კრძალვით თუ რაღაცის რიდით

გულისნადები აქამდე ვერ ვთქვი.

ახლა კი ჩემ წილს ყველაფერს გიყოფ,

გეტრფი, გიმღერი, გლოცულობ, გლოცავ;

შენთვის თილისმა ეს ლექსი იყოს,

ჩემთვის კი - შენი პირველი კოცნა.

თქვი, სიყვარული თუკია ბრალი,

ან ნანდაური სხვაც ვინმე თუ გყავს;

მიყვარხარ, რა ვქნა, შენფერი ქალი,

ალბათ, სუყველას ჩემსავით უყვარს.

მაგრამ მაგ მკერდზე მე უნდა დავდნე,

მე უნდა ვიქცე შენს გამო ხელად...

ო, უკვე ვეღარ ავიტან ამდენს,

შენ, ჩემო ერთავ, შენ, ჩემო ყველავ!

და შენად კარად მალე მოვდგები,

მოვალ, მლოცველი მოვსულვარ ვითომც;

ზაფხულის მოსვლას რად ელოდები,

მე არც ზამთარში დაგაკლებ სითბოს!

რაც გამაჩნია, ყველაფერს გიყოფ,

გეტრფი, გეხვევი, გლოცულობ, გლოცავ...

შენთვის თილისმა ეს ლექსი იყოს,

ჩემთვის კი - შენი პირველი კოცნა!