იოსებ გრიშაშვილი - გამმა

და ვინც მძულდა - ის კვლავ მიყვარს, ვინც მიყვარდა იგი კი მძულს

ეჰ, ვინ მომცემს თავშესაფარს, ვინ მაღირსებს ყოფნის კუნძულს?

არ მიყვარხარ, ჩემო კარგო, არ მიყვარხარ და... რა გიყო

რომელ წყალში გადავვარდე, რომელ ზღვაზე გავირიყო?

არ მიყვარხარ და არ ვიცი - რისთვის? ან რამ მაიძულა?

ვინ წამართვა შენი თავი, რომელ ღმერთმა შემაძულა?

არ მიყვარხარ... გრძნობა ჩემი სევდის ცეცხლით გამოვკვებე

არ მიყვარხარ, მაგრამ თუ გსურს, ჩემი სული მეოცნებე - 

ჰა, ინებე!

და ვინც მძულდა - ის კი მიყვარს, ვინც მიყვარდა იგი კი მძულს

ეჰ, ვინ მომცემს თავშესაფარს, ვინ მაღირსებს ყოფნის კუნძულს?

შეხეთ, ფოთოლთ სარეცელზე მზის პეპელა როგორ კვდება,

შეხე, ნამი - ბროლის ნამი - მძივად როგორ ინასკვება!

შეხე, მთვარემ ძირს დაუშვა, ცის წიაღით მონასხლეტი.

ცეცხლის კიბე საოცნებო, საოცნებო ცეცხლის სვეტი!..

შეხე, რარიგ იცრემლება, ბროწეულის ხე, მწვანე ხე!

ეს მიტომ, რომ სხივთა ისრით მე ნიავს ფრთა მოვატეხე...

შეხე... შეხე!

არ მიყვარხარ... რა ვქნა? რა ვქნა? არ მიყვარხარ და... რა გიყო?

რომელ წყალში გადავვარდე, რომელ ზღვაზე გავირიყო...