შექსპირი - 65-ე სონეტი

ო, თუკი სპილენძს, ოკეანეს და დედამიწას

დრო ულმობელი სასაფლაოს კართან მოდენის,

სიკვდილისაგან სილამაზეს ვინღა დაიცავს,

დროს რას დააკლებს მისი ძალა, ვარდისოდენი.

ზაფხულის სუნთქვა, უნაზესმა, ვით აიტანოს

მოიერიშე დღეთა მძლავრი ქარტეხილები,

როცა ინგრევა მიუწვდომელ კლდეთა პიტალო,

რკინის ჭიშკრები, ჟამის ხელით დატეხილები.

ფიქრო საზარო, სიტურფეა გადასარჩენი,

დროის მარგალიტს დროის რისხვა რად ემტერება,

ვინ შეაჩეროს ჟამის სრბოლა მძლავრი მარჯვენით,

ან ვინ აკრძალოს სილამაზის გაცამტვერება.

ვერვინ შესწყვიტოს სილამაზის გადაშენება,

მხოლოდ მელანი შეინახავს სატრფოს მშვენებას.

Since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea,

But sad mortality o'er-sways their power,

How with this rage shall beauty hold a plea,

Whose action is no stronger than a flower?

O, how shall summer's honey breath hold out

Against the wreckful siege of battering days,

When rocks impregnable are not so stout,

Nor gates of steel so strong, but Time decays?

O fearful meditation! where, alack,

Shall Time's best jewel from Time's chest lie hid?

Or what strong hand can hold his swift foot back?

Or who his spoil of beauty can forbid?

O, none, unless this miracle have might,

That in black ink my love may still shine bright.