ალექსანდრე პუშკინი - მე მახსოვს წამი, წამი გრძნეული...

მე მახსოვს წამი, წამი გრძნეული, -

შენ მომევლინე, ვით ხილვა ცხადი,

ვით გაელვება ანაზდეული,

ვით სილამაზის უჭკნობი ხატი.

და მერე დიდხანს, როცა ნაღველში

და ფუჭ გნიასში დიოდნენ დღენი,

მე სიზმრად მდევდა ხმა უნაზესი

და საყვარელი ნაკვთები შენი.

მაგრამ ოცნება სიზმრისეული

გაჰქრა, მინავლდა ჟამთასვლის ქარში,

და დამავიწყდა ხმაც შენეული,

და სიზმარშიაც უშენოდ დავრჩი.

და უღიმღამოდ, უგზოდ, უმიზნოდ,

დრო გადიოდა გულგრილი, ნელი...

და გაჰქრა სადღაც ღვთიური გზნება,

და ლაღი ვნება, და ნაზი ცრემლი...

მაგრამ - კვლავ დადგა წამი გრძნეული! -

კვლავ მომევლინე, ვით ხილვა ცხადი!

ვით გაელვება ანაზდეული!

ვით სილამაზის უჭკნობი ხატი!

და კვლავ აღმანთო ოცნებამ მწველმა,

კვლავ ნეტარება ვიგრძენი ძველი,

კვლავ დამიბრუნდა ღვთიური გზნება,

და ლაღი ვნება, და ნაზი ცრემლი...