შექსპირი - 109-ე სონეტი

გემუდარები ორგულობა არ დამაბრალო,

არ დაიჯერო განშორებამ გრძნობა გასრისა,

არ დაივიწყო, რომ როდესღაც გული საბრალო

შენსავე მკერდში შევინახე შენგან წასვლისას.

შენი მკერდია ჩემი გრძნობის თავშესაფარი,

შინ დაბრუნება იცის თურმე ჩემისთანამაც.

შენზე ოცნებით მოვიარე ქვეყნად მთა-ბარი,

მაგრამ ცოდვების განსაბანად წყალიც თანა მაქვს.

არ დაგიმალავ, მეც სხვებივით ლხენას დავეძებ,

და ახლა შენთან უცოდველი როდი მოვედი,

მაგრამ არასდროს დაიჯერო, ისე დავეცე,

გადავიწყვიტო შენი სულის სვეტი-ცხოველი,

შენს უკეთესი რა შემეძლო ქვეყნად მენახა,

ამ უნაპირო სამყაროში მხოლოდ შენა ხარ.

O, never say that I was false of heart,

Though absence seem'd my flame to qualify.

As easy might I from myself depart

As from my soul, which in thy breast doth lie:

That is my home of love: if I have ranged,

Like him that travels I return again,

Just to the time, not with the time exchanged,

So that myself bring water for my stain.

Never believe, though in my nature reign'd

All frailties that besiege all kinds of blood,

That it could so preposterously be stain'd,

To leave for nothing all thy sum of good;

For nothing this wide universe I call,

Save thou, my rose; in it thou art my all.