შექსპირი - 135-ე სონეტი

თუმც არ აკლია შენს სურვილებს სიმრავლე ფერთა,

არ დაგავიწყდეს მეც "სურვილი" მქვია სახელად,

ამიტომ გირჩევ შენს უთვალავ სურვილთან ერთად,

აღარასოდეს მოგერიდოს ჩემი გამხელა.

თუმც მიაღწიე შენი ნების ნამდვილ დიდებას,

მას ჩემს პატარა ნებასთანაც ვეღარ ათავსებ!

მოწყალებას გთხოვ და ამ თხოვნის არ მერიდება,

რადგანაც ვხედავ გული შენი წყალობს ათასებს.

ზღვაც ხომ შეჰხარის სულ პატარა საწვიმარ ღრუბელს;

წვიმა წვეთია, მაგრამ მაინც ზღვას ემატება,

მეც გადამიხსენ შენს სურვილთა დიადი უბე,

ვით ზღვამან წვიმა - შემიკედლოს შენმა ხატებამ.

აღარ მიხედო აღარც მტერს და აღარც მოყვარეს,

ყველა სურვილი, შენეული, ჩემზედ მოჰყარე.

Whoever hath her wish, thou hast thy 'Will,'

And 'Will' to boot, and 'Will' in overplus;

More than enough am I that vex thee still,

To thy sweet will making addition thus.

Wilt thou, whose will is large and spacious,

Not once vouchsafe to hide my will in thine?

Shall will in others seem right gracious,

And in my will no fair acceptance shine?

The sea all water, yet receives rain still

And in abundance addeth to his store;

So thou, being rich in 'Will,' add to thy 'Will'

One will of mine, to make thy large 'Will' more.

Let no unkind, no fair beseechers kill;

Think all but one, and me in that one 'Will'.