შექსპირი - 89-ე სონეტი

რადგან დამტოვე, სთქვი, ჰქონდა - თქო დანაშაული

და მეც ვიცრუებ, რომ დავკარგე ტრფობის უნარი,

სთქვი, კოჭლია-თქო და კოჭლობით ქუჩას ჩავუვლი,

რომ ყველასათვის დარჩე მარად გაუმტყუნარი,

ძვირფასო, შენი ორგულობის გასამართლებლად

მევე მომანდე შეგინება ჩემივ კაცობის,

გაგეცლები და ტრფობაც გულში დასამარდება,

სატრფო კი არა, არ გერქმევა ჩემი ნაცნობიც;

არ წამოცდება ბაგეს ჩემსას შენი სახელი,

გადვიკარგები და სიცოცხლეს შხამით ამივსებ,

ვეღარასოდეს ვერ მიხვდება ჩვენი მნახველი,

შენი არსება რომ ოდესღაც გავითავისე.

ჩემივე მიმართ სული ჩემი ზიზღით ივსება,

ვინც შენ შეგძულდა, ჩემს სიყვარულს ვერ ეღირსება.

Say that thou didst forsake me for some fault,

And I will comment upon that offence;

Speak of my lameness, and I straight will halt,

Against thy reasons making no defence.

Thou canst not, love, disgrace me half so ill,

To set a form upon desired change,

As I'll myself disgrace: knowing thy will,

I will acquaintance strangle and look strange,

Be absent from thy walks, and in my tongue

Thy sweet beloved name no more shall dwell,

Lest I, too much profane, should do it wrong

And haply of our old acquaintance tell.

For thee against myself I'll vow debate,

For I must ne'er love him whom thou dost hate.