შექსპირი - მე-17 სონეტი

როს წაიკითხავს ლექსებს, შენი დიდებით სავსეს,

შთამომავალი მატყუარა პოეტს მიწოდებს,

თუმც ეს სტრიქონი წარწერას ჰგავს საფლავის ქვაზე

და ღირსეულად ვერ გიმღერის, ღმერთმა იცოდეს.

მართლაც რომ ლექსი, შენი ღირსი, დამაწერია,

შენს სადიდებლად რომ მივუშვა რითმის სადავე,

შთამომავლობის მზერა, ვიცი, ალმაცერია,

იტყვიან: „ტყუის, ასე მხოლოდ ღმერთებს ხატავენ“.

როცა ამ ფურცლებს ჟამი აქცევს პაპირუსებად,

ვიცი, ჩემს ლექსებს ბერიკაცის ჩმახვად ჩათვლიან,

მე მომაწერენ მაგ თვალების გაფირუზებას,

ზღაპრად ჩათვლიან, რაიც მართლა ზეცის მადლია.

მაგრამ თუ შენი ნაშიერი იცხოვრებს მაშინ,

მასშიც იცოცხლებ და ამ ჩემი რითმების ხმაშიც.

Who will believe my verse in time to come,

If it were fill'd with your most high deserts?

Though yet, heaven knows, it is but as a tomb

Which hides your life and shows not half your parts.

If I could write the beauty of your eyes

And in fresh numbers number all your graces,

The age to come would say 'This poet lies:

Such heavenly touches ne'er touch'd earthly faces.'

So should my papers yellow'd with their age

Be scorn'd like old men of less truth than tongue,

And your true rights be term'd a poet's rage

And stretched metre of an antique song:

But were some child of yours alive that time,

You should live twice; in it and in my rhyme.