შექსპირი - 27-ე სონეტი

როცა დაღლილი ჩემს სასთუმალს თავს შევაფარებ,

როცა სხეული, დაქანცული, მისახედია,

გონება ჩემი მაინც შენზე ფიქრს შემაპარებს

და სანეტარო ოცნებაში ვიწყებ ხეტიალს.

ჩემი ფიქრები ამ წამწალით ვეღარ დაღლილან,

შენსკენ მოდიან მომლოცველად როგორც მწირები,

თვალგახელილი ბნელეთს ვხედავ, ბრმათა სახილავს,

შენზე ვკაეშნობ, ყოველღამე შენ გეწირები.

რადგან გონებას შენზე ფიქრი არა სწყინდება,

შენი აჩრდილი მოადგება უცებ სასთუმალს,

მოადგება და ალმასივით გამობრწყინდება

და ბნელი ღამეც გაიღიმებს ახალგაზრდულად.

დღისით დაქანცულს ღამე მწამლავს ფიქრების შხამით,

არ მიწერია მოსვენება დღისით და ღამით.

Weary with toil, I haste me to my bed,

The dear repose for limbs with travel tired;

But then begins a journey in my head,

To work my mind, when body's work's expired:

For then my thoughts, from far where I abide,

Intend a zealous pilgrimage to thee,

And keep my drooping eyelids open wide,

Looking on darkness which the blind do see

Save that my soul's imaginary sight

Presents thy shadow to my sightless view,

Which, like a jewel hung in ghastly night,

Makes black night beauteous and her old face new.

Lo! thus, by day my limbs, by night my mind,

For thee and for myself no quiet find.