შექსპირი - 28-ე სონეტი

ალბათ, დაღლილი ვეღარაფრით ვერ მოვისვენებ,

არ მეღირსება დამშვიდება, ალბათ, აროდეს,

დღე - შრომით მქანცავს, ღამე - თვალებს ცრემლით მისველებს,

მარად ტანჯული სული ჩემი როსღა ხარობდეს.

დღესა და ღამეს ერთმანეთის მტრობა აღარ აქვთ,

ჩემს საწამებლად გადაიქცნენ ძმადნაფიცებად,

დღისით და მზისით - მძიმე ჯაფამ გული დაღარა,

ღამის წყვდიადში - უშენობით სული იცლება.

რადგან დღე-ღამეს ჩემი ტანჯვა აღარ მოსწყინდა,

დღეს ვეუბნები, რომ შენა გგავს ზეცის ფერია,

ღამეს ვარწმუნებ, როცა მინდა მისი მოსყიდვა,

რომ ვარსკვლავებსაც ჩემი სატრფოს თვალთა ფერი აქვთ.

დღე კვლავ მაწამებს, ჩემსკენ ვეღარ გადმოვიბირე,

და მწუხრი ისევ მწუხარებით ტანჯვას მიპირებს.

How can I then return in happy plight,

That am debarr'd the benefit of rest?

When day's oppression is not eased by night,

But day by night, and night by day, oppress'd?

And each, though enemies to either's reign,

Do in consent shake hands to torture me;

The one by toil, the other to complain

How far I toil, still farther off from thee.

I tell the day, to please them thou art bright

And dost him grace when clouds do blot the heaven:

So flatter I the swart-complexion'd night,

When sparkling stars twire not thou gild'st the even.

But day doth daily draw my sorrows longer

And night doth nightly make grief's strength seem stronger.