შექსპირი - 29-ე სონეტი

როცა მღალატობს საწუთრო და ბედი მზაკვარი,

როცა დავტირი განდეგილი ამ სიმარტოვეს,

როცა ვხედავ, რომ აირია ჩემი გზა-კვალი,

ცას შევჩივი, რომ ვარსკვლავებმა ასე დამტოვეს,

იმედით სავსე ადამიანს შურით შევყურებ,

გული მწყდება, რომ უმეგობროდ ვარ გაძარცული,

ხელოვნებაში ვეხარბები სხვის ნაფეხურებს,

ზოგის აწმყო მაქვს სანატრელი, ზოგის წარსული,

მაშინ, ძვირფასო, შენი სახე მომაგონდება

და, გალაღებულს, უბადრუკი ფიქრის შემრცხვება,

საგალობელად გადიქცევა ჩემი გოდება.

და ოცნებების ფრთას გაშლიან ცაში მერცხლებად.

ასე ფიქრებში შენი სახე თუ შემეფეთა,

რა ბედენაა, მაშინ ჩემთვის განძი მეფეთა.

When, in disgrace with fortune and men's eyes,

I all alone beweep my outcast state

And trouble deal heaven with my bootless cries

And look upon myself and curse my fate,

Wishing me like to one more rich in hope,

Featured like him, like him with friends possess'd,

Desiring this man's art and that man's scope,

With what I most enjoy contented least;

Yet in these thoughts myself almost despising,

Haply I think on thee, and then my state,

Like to the lark at break of day arising

From sullen earth, sings hymns at heaven's gate;

For thy sweet love remember'd such wealth brings

That then I scorn to change my state with kings.