შექსპირი - 30-ე სონეტი

ფიქრთა სამყარო როს მოუხმობს დღეებს გარდასულს,

ყმაწვილკაცობა დაკარგული მომაგონდება,

ვიგონებ წუთებს, განუქარველ დარდით დაღდასმულს,

და ჩემთვის ძვირფასს აჩრდილებზე ვიწყებ გოდებას.

თვალნი დამშრალნი ივსებიან ცრემლით მდუღარით,

მეგობრებს ჩემსას რომ ახურავთ კუბოს ფიცარი,

მიწაზე დავრჩი, სიყვარულის ფიქრით მწუხარი,

მიწამ წაიღო სახელები დასაფიცარი.

და მეც ნაღველი გარდასული ისევ მანაღვლებს.

ძველი დარდებით დაკოდილი რამ დამამშვიდოს?!

სულის ჭრილობებს, მოშუშებულს, ისევ ვანახლებ,

საფლავს წასულნი კვლავ გამიხდნენ საპანაშვიდო.

მაგრამ როდესაც გულმოკლული შენს სახეს ვხედავ,

ვეღარ კაეშნობს კაეშანი გარდასულ დღეთა.

When to the sessions of sweet silent thought

I summon up remembrance of things past,

I sigh the lack of many a thing I sought,

And with old woes new wail my dear time's waste:

Then can I drown an eye, unused to flow,

For precious friends hid in death's dateless night,

And weep afresh love's long since cancell'd woe,

And moan the expense of many a vanish'd sight:

Then can I grieve at grievances foregone,

And heavily from woe to woe tell o'er

The sad account of fore-bemoaned moan,

Which I new pay as if not paid before.

But if the while I think on thee, dear friend,

All losses are restored and sorrows end.