შექსპირი - 36-ე სონეტი

დროა დავშორდეთ, გვეყო ერთად რაც კი ვიარეთ!

ფიქრით კი გულში სამუდამოდ ჩაგისახლდები,

ჩემი ცოდვები შენ თუ აღარ გაგიზიარე,

ჩემი სირცხვილის მონაწილე აღარ გახდები.

ერთი გრძნობა გვაქვს ჩვენ ორივეს ნასათუთები,

მაგრამ ორივეს საკუთარი დაგვაქვს ვარამიც,

ჩვენ იგივე ვართ, მაგრამ ტრფობის წმინდა წუთები

ჟამთა სიავეს არ დარჩება მოუპარავი.

დღეიდან შენი შეხვედრისას ვეღარ ვილაღებ,

ვეღარ გავბედავ შენთვის ხელის გამოწოდებას,

შენც უცნობივით ჩამიარე, თუ დამინახე,

სახელი რომ არ შეგიბღალოს ჩემმა ცოდვებმა.

ეს მსხვერპლი იყოს ჩემი გრძნობის გამომსახველი,

შენც ჩემი ხარ და ჩემი არის შენი სახელიც.

Let me confess that we two must be twain,

Although our undivided loves are one:

So shall those blots that do with me remain

Without thy help by me be borne alone.

In our two loves there is but one respect,

Though in our lives a separable spite,

Which though it alter not love's sole effect,

Yet doth it steal sweet hours from love's delight.

I may not evermore acknowledge thee,

Lest my bewailed guilt should do thee shame,

Nor thou with public kindness honour me,

Unless thou take that honour from thy name:

But do not so; I love thee in such sort

As, thou being mine, mine is thy good report.