შექსპირი - 44-ე სონეტი

ერთხელ ფიქრად რომ გადაიქცეს ჩემი სხეული,

ვერ დაგვაშორებს ჩვენ ერთმანეთს ზღვა თუ ტრამალი,

ვერ მომქანცავენ გზები გზებზე გადახვეული

და უცხო მხარეს უმალ შენთან მოვალ ფრთამალი.

ფიქრი რომ ვიყო, სულ ერთია სადაც ვიქნები,

თუ გინდა შენს თავს მაშორებდნენ მთა და მინდვრები,

ზღვასა და ხმელეთს არ უფრთხიან ლაღი ფიქრები,

გაფიქრება და - სადაც გინდა გადაფრინდები.

ერთი დარდი მკლავს - ვიცი, ფიქრს ვერ დავემსგავსები,

შორით წასულო, ფრთები შენთან ვეღარ გამაჩენს,

წყლისა და მიწის ნაერთი ვარ ჩემი არსებით

და მოვალე ვარ დავმორჩილდე დროის განაჩენს.

რადგან მიწა ვარ, ცად ვერ ავალ, სევდით დაღლილი,

რადგან წყალი ვარ, წყლად დავრჩები, ცრემლად დაღვრილი.

If the dull substance of my flesh were thought,

Injurious distance should not stop my way;

For then despite of space I would be brought,

From limits far remote where thou dost stay.

No matter then although my foot did stand

Upon the farthest earth removed from thee;

For nimble thought can jump both sea and land

As soon as think the place where he would be.

But ah! thought kills me that I am not thought,

To leap large lengths of miles when thou art gone,

But that so much of earth and water wrought

I must attend time's leisure with my moan,

Receiving nought by elements so slow

But heavy tears, badges of either's woe.