შექსპირი - 47-ე სონეტი

ჩემს გულს და თვალებს ერთმანეთში აღარ აქვთ მტრობა,

დამეგობრდნენ და ძველი შუღლი არ აგონდებათ,

ხან თვალებს უნდათ მაგ უებრო მშვენებით თრობა,

ხან გული იწყებს უშენობით ოხვრა - გოდებას,

და თუკი თვალებს წარმოუდგა შენი ხატება,

გულიც ესწრება ამ სანატრელ წუთებს მზიანებს,

თუ სიყვარულით თვითონ გული გეღაღადება,

ამ ნეტარებას გული თვალებს გაუზიარებს.

ხან თვალით გიმზერ, ხან კი გულით: რატომ გეძიო,

გინდ შორს წახვიდე, მაინც ჩემთან რჩები მარადჟამს;

საით გამასწრებ, რომ ოცნებით ვერ დაგეწიო,

ჩემი ოცნება ხომ მარადის გიდგას დარაჯად.

როცა ვიძინებ, შენი სახე თვალთ მეხატება,

გულსაც აღვიძებს ღამით შენი გამოცხადება.

Betwixt mine eye and heart a league is took,

And each doth good turns now unto the other:

When that mine eye is famish'd for a look,

Or heart in love with sighs himself doth smother,

With my love's picture then my eye doth feast

And to the painted banquet bids my heart;

Another time mine eye is my heart's guest

And in his thoughts of love doth share a part:

So, either by thy picture or my love,

Thyself away art resent still with me;

For thou not farther than my thoughts canst move,

And I am still with them and they with thee;

Or, if they sleep, thy picture in my sight

Awakes my heart to heart's and eye's delight.