შექსპირი - 52-ე სონეტი

იმ მდიდარს ვგევარ, საგანძურს რომ თავზე აკვდება,

თანაც ყოველ ჟამს შეუძლია სკივრის გაღება,

მაგრამ სიხშირით ნეტარება რადგან ბლაგვდება,

თავს იკავებს და თავდაჭერა ეამაყება.

დღესასწაულიც გვხიბლავს თავის იშვიათობით

და ამიტომაც მობეზრება აღარ უქადის,

არც გულქანდაში აასხამენ ალმასს ათობით,

რომ ამ სიხშირით არ დაკარგონ ეშხი გულქანდის.

ჩვენ რომ გვაშორებს დრო, იმ მდიდრის სკივრს ედარება,

ამიტომ, ვიცი, არასოდეს არ მომწყინდები,

და არ არსებობს უმაღლესი სხვა ნეტარება,

როცა უეცრად შენ ჩემს თვალწინ ამობრწყინდები.

ჩემდენ სიხარულს ქვეყანაზე ნეტავ ვინ იტანს: -

შენთან ყოფნითაც ვნეტარებ და მოლოდინითაც.

So am I as the rich, whose blessed key

Can bring him to his sweet up-locked treasure,

The which he will not every hour survey,

For blunting the fine point of seldom pleasure.

Therefore are feasts so solemn and so rare,

Since, seldom coming, in the long year set,

Like stones of worth they thinly placed are,

Or captain jewels in the carcanet.

So is the time that keeps you as my chest,

Or as the wardrobe which the robe doth hide,

To make some special instant special blest,

By new unfolding his imprison'd pride.

Blessed are you, whose worthiness gives scope,

Being had, to triumph, being lack'd, to hope.