შექსპირი - 56-ე სონეტი

განახლდი ტრფობავ! სად დაკარგე სული მაღალი,

ნუთუ შიმშილი შენზე უფრო გახდა დიადი,

ნუთუ სიყვარულს ვერ აღზევებს ძალა ახალი,

თუკი შიმშილსაც ხვალ თავიდან უნდა ხმიადი.

მიძინებულო სიყვარულო, უნდა განახლდე!

არ მოაჩლუნგო შენი ძალა გასაკვირელი,

შენი თვალები სადღეისოდ თუმცა დანაყრდნენ,

მიჯნურის ხილვა ხვალაც იყოს შენთვის პირველი.

ვით ნაპირები, ოკეანით გამიჯნულები,

განშორებათა ყველა წამი ზღვას ედარება.

თუმცა ერთმანეთს დააშორა მან მიჯნურები,

მათ ხვალინდელი შეხვედრების სწამთ ნეტარება.

როცა ზამთარი ბაღებს მოსრავს, გაშლილს ედემად,

ზაფხულის მოსვლას უფრო მეტი ფასი ედება.

Sweet love, renew thy force; be it not said

Thy edge should blunter be than appetite,

Which but to-day by feeding is allay'd,

To-morrow sharpen'd in his former might:

So, love, be thou; although to-day thou fill

Thy hungry eyes even till they wink with fullness,

To-morrow see again, and do not kill

The spirit of love with a perpetual dullness.

Let this sad interim like the ocean be

Which parts the shore, where two contracted new

Come daily to the banks, that, when they see

Return of love, more blest may be the view;

Else call it winter, which being full of care

Makes summer's welcome thrice more wish'd, more rare.