შექსპირი - 57-ე სონეტი

მონა ვარ შენი. მორჩილებაც მონური მმართებს,

მმართებს ლოდინი, რომ ვიხილო შენი სახება,

შენს კართან მდგომი, საქმეს ჩემსას, თავს ვეღარ ვართმევ,

რადგან ყოველ წამს ველი შენგან გამოძახებას.

თუკი არ მიხმობ, საყვედური არ წამომცდება,

თუმც უშენობას მირჩევნია უსინათლობა,

არ დაგამადლი, არც მოლოდინს, არცა მოცდენას,

და თუ დამითხოვ, მაშინაც კი გეტყვი მადლობას.

ეჭვიანობის აფეთქებას გულშივე ვიქრობ,

თუმცა ვინ იცის ეგ ლაღობა გაწევს ცოდვებად,

მწუხარე მონა, შენს ლოდინში მხოლოდ ერთს ვფიქრობ,

ვისთანაც შენ ხარ, ბედნიერი მას ეწოდება.

თვალნი დამივსო სიყვარულით, ალბათ, გამჩენმა,

სიავე შენი მე სიკეთედ რომ მომაჩვენა.

Being your slave, what should I do but tend

Upon the hours and times of your desire?

I have no precious time at all to spend,

Nor services to do, till you require.

Nor dare I chide the world-without-end hour

Whilst I, my sovereign, watch the clock for you,

Nor think the bitterness of absence sour

When you have bid your servant once adieu;

Nor dare I question with my jealous thought

Where you may be, or your affairs suppose,

But, like a sad slave, stay and think of nought

Save, where you are how happy you make those.

So true a fool is love that in your will,

Though you do any thing, he thinks no ill.