შექსპირი - 59-ე სონეტი

თუ არაფერი არ იქმნება ქვეყნად ახალი

და თუკი ზეცაც არ შეცვლილა დასაბამიდან,

მაშინ სიახლეს რად დაეძებს ფიქრი მაღალი,

ერთხელ შობილი რატომ ვშობოთ ისევ თავიდან?!

მივბრუნდეთ უკან, გავიაროთ წლები წარსული,

ხუთას მზის ჩასვლას გადავევლოთ ოცნებით თავზე,

ვიპოვოთ წიგნი, სიძველისგან ფერგადასული:

იქნებ იქ ვნახოთ შენი სახე მშვენებით სავსე.

მაშინ მომითხრობს დამტვერილი წიგნის ფურცელი,

ვით ადიდებდნენ სილამაზის გასხივოსნებას,

ჩვენი სამყარო ძველებურად დარჩა უცვლელი,

თუ გავასწარით წინაპრების ფიქრს და ოცნებას.

წარსულშიც ბევრი მოთაყვანე იყო მშვენების,

მაგრამ სად იყო სილამაზე წინათ შენებრი?!

If there be nothing new, but that which is

Hath been before, how are our brains beguiled,

Which, labouring for invention, bear amiss

The second burden of a former child!

O, that record could with a backward look,

Even of five hundred courses of the sun,

Show me your image in some antique book,

Since mind at first in character was done!

That I might see what the old world could say

To this composed wonder of your frame;

Whether we are mended, or whether better they,

Or whether revolution be the same.

O, sure I am, the wits of former days

To subjects worse have given admiring praise.