შექსპირი - მე-60 სონეტი

როგორც ტალღები ასკდებიან სილიან ნაპირს,

ჩვენი წუთებიც უფსკრულისკენ მიისწრაფიან,

წუთებს ახეთქებს ერთმანეთზე დინება სწრაფი

და მიჰყვებიან დღენი ჩვენნი ზვირთებს ქაფიანს.

სიჭაბუკე ხომ ქვეყნად დიდხანს ვერ იციაგებს,

სიბერისაგან ვერ შეიძლებს შემობრუნებას,

შავი ღრუბელი გვირგვინოსანს მაინც მიაგნებს

და თავის პირმშოს შეიწირავს თვითონ ბუნება.

ნაირფერადი სიყმაწვილე გამოხუნდება,

ვეღარ იბრწყინებს დაღარული შუბლი ნატიფად,

მშვენიერებას დაედება ჟამი ხუნდებად

და დროის ცელი, მოქნეული, ყველას გათიბავს.

მაგრამ ლექსებთან უძლურია დროის მარჯვენა,

ლექსი იცოცხლებს მაგ მშვენების გადასარჩენად.

Like as the waves make towards the pebbled shore,

So do our minutes hasten to their end;

Each changing place with that which goes before,

In sequent toil all forwards do contend.

Nativity, once in the main of light,

Crawls to maturity, wherewith being crown'd,

Crooked elipses 'gainst his glory fight,

And Time that gave doth now his gift confound.

Time doth transfix the flourish set on youth

And delves the parallels in beauty's brow,

Feeds on the rarities of nature's truth,

And nothing stands but for his scythe to mow:

And yet to times in hope my verse shall stand,

Praising thy worth, despite his cruel hand.