შექსპირი - 61-ე სონეტი

შენი ბრალია, რომ არ მძინავს ღამით ამდენხანს?

რომ ვერ მოვხუჭე თვალნი სიზმარმორეულები?

რატომ მარგუნე ამ ნანატრი ძილის გატეხა,

რად მომისიე შენი ავი ორეულები?!

იქნებ მესტუმრა შენი სული ასე შორიდან,

და ჩემს ღამეულ ნამოქმედარს ფხიზლად ჯაშუშობს,

რომ საშინელი რამე ცოდვა შეთხზას ჭორიდან

და შენი იჭვი ადრინდელი არ მოაშუშოს?!

თუმცა ვინ მისცა შენს სიყვარულს ძალა ამხელა?

ძილს საკუთარი სიყვარული მიტეხს მარადჟამს,

მან მაიძულა ამ უძილო თვალთა გახელა

და ჩემმა ტრფობამ დამაყენა ღამის დარაჯად…

ეს უძილობა შენს სიყვარულს არ გამოსახავს,

რადგან ყველასთან ახლობლობ და ჩემგან შორსა ხარ!

Is it thy will thy image should keep open

My heavy eyelids to the weary night?

Dost thou desire my slumbers should be broken,

While shadows like to thee do mock my sight?

Is it thy spirit that thou send'st from thee

So far from home into my deeds to pry,

To find out shames and idle hours in me,

The scope and tenor of thy jealousy?

O, no! thy love, though much, is not so great:

It is my love that keeps mine eye awake;

Mine own true love that doth my rest defeat,

To play the watchman ever for thy sake:

For thee watch I whilst thou dost wake elsewhere,

From me far off, with others all too near.