შექსპირი - 72-ე სონეტი

რომ არ მოგიხდეს ქვეყანაზე თავის მართლება:

რატომ გიყვარდი, ტრფობის ღირსი ჩემში რა იყო,

შენ ნუ მიგლოვებ, დამიტირონ კუბოს სანთლებმა,

შენი ჩემდამი სიყვარული მიწამ წაიღოს.

რადგან ღირსებებს მოკლებულა ჩემი არსება,

ჩემს ქებას მხოლოდ ტყუილით თუ გაიადვილებ,

მხოლოდ სიცრუე თუ შეიძლებს ჩემს დაფასებას,

თორემ სიმართლე ძუნწად ეტყვის ხალხს სინამდვილეს.

და თუ იფიქრებ, რომ ტყუილით სიყვარულს იცავ,

სიმართლეს აღარ გათქმევინებს შენი ნაღველი,

სხეულთან ერთად ჩემი ხსოვნაც მიეცი მიწას,

რომ ასე ურცხვად არ შებღალოს შენი სახელი.

არარა ვიყავ და გამკიცხავს ყველა თაობა,

შენც გაგკიცხავენ, რომ გიყვარდა არარაობა.

O, lest the world should task you to recite

What merit lived in me, that you should love

After my death, dear love, forget me quite,

For you in me can nothing worthy prove;

Unless you would devise some virtuous lie,

To do more for me than mine own desert,

And hang more praise upon deceased I

Than niggard truth would willingly impart:

O, lest your true love may seem false in this,

That you for love speak well of me untrue,

My name be buried where my body is,

And live no more to shame nor me nor you.

For I am shamed by that which I bring forth,

And so should you, to love things nothing worth.