შექსპირი - 74-ე სონეტი

როცა სიკვდილის ცივი სხივი შემომაშუქებს,

ვიცი, ვერავინ ვეღარ შეძლებს გამოსარჩლებას,

მაგრამ წასვლამდე ჩემს სიცოცხლეს ლექსებს ვაჩუქებ

და ეს სტრიქონი უკვდავების ძეგლად დარჩება.

ვიცი, ამ ფურცლებს ვერ დაფარავს ჟამის სუდარა,

რადგან შენშია ჩემი ლექსი - ჩემი ქონება,

მიწად ვიქცევი, მიწას მეტი არა უნდა რა,

სხეული მიაქვს, სულს გიტოვებს ჩემს მოგონებად,

შენთვის იცოცხლებს ეს სტრიქონი ათასფერება,

ის, რაც მოკვდება, ჭია-ღუას დარჩეს სათრევად,

სხეულს მიწიერს არამზადის დაშნაც ერევა,

ამიტომ მისი მოგონება არც გეკადრება.

სხეულს დაჰკარგავ, თუ სიკვდილი მიუახლოვდა,

მაგრამ დაგრჩება, სხეულში რომ სული სახლობდა.

But be contented: when that fell arrest

Without all bail shall carry me away,

My life hath in this line some interest,

Which for memorial still with thee shall stay.

When thou reviewest this, thou dost review

The very part was consecrate to thee:

The earth can have but earth, which is his due;

My spirit is thine, the better part of me:

So then thou hast but lost the dregs of life,

The prey of worms, my body being dead,

The coward conquest of a wretch's knife,

Too base of thee to be remembered.

The worth of that is that which it contains,

And that is this, and this with thee remains.