შექსპირი - 93-ე სონეტი

სამარადისოდ დავიჯერებ შენს ერთგულებას,

მოტყუებულმა ქმრებმაც სწორედ ასე იციან,

მაგ უნდო გულში ტრფიალება კვლავ მეგულება,

თუმცაღა ვიცი, გული სხვისთვის გადაგიცია.

ზოგი თვალები ორგულობის ამბავს ყვებიან,

მოღალატენი ვერასოდეს თავს ვერ იჭერენ,

შენს გამოხედვას სიძულვილი არ შეხებია,

მეც შენს სიყვარულს, ძველებურად, მიტომ ვიჯერებ.

შენი შექმნისას ზეცამ, ალბათ, ასე ინება:

შენს გულის ნადებს სიყვარული ფარავდეს ნიღბად,

ფიქრთა სიშავე მოსპოს თვალთა გამობრწყინებამ,

თეთრად მოჩანდეს გულიც შავი თვალების მიღმა.

აღარაფერი ამ სიცრუეს არ ეშველება,

ევას ვაშლივით მაცდურია შენი მშვენება.

So shall I live, supposing thou art true,

Like a deceived husband; so love's face

May still seem love to me, though alter'd new;

Thy looks with me, thy heart in other place:

For there can live no hatred in thine eye,

Therefore in that I cannot know thy change.

In many's looks the false heart's history

Is writ in moods and frowns and wrinkles strange,

But heaven in thy creation did decree

That in thy face sweet love should ever dwell;

Whate'er thy thoughts or thy heart's workings be,

Thy looks should nothing thence but sweetness tell.

How like Eve's apple doth thy beauty grow,

If thy sweet virtue answer not thy show!