შექსპირი - 107-ე სონეტი

ვერ მეტყვის შიში, ვერც სამყაროს სული მარადი,

რაგინდ იცოდეს მომავალი დროის გზა-კვალი,

რა ხანი დარჩა ჩემს სიყვარულს კუბოს კარამდი,

როდის მომიკლავს ტრფიალებას ჟამი მზაკვარი.

მთვარემაც იცის, რომ წერაა შავი ჩრდილისა,

უკვე მისნებიც დასცინიან თავის მისნობას,

ისევ მშვიდობას უმღერს ტოტი ზეთისხილისა,

ისევ იმედით შეიცვალა დღეს უმიზნობა.

ვიცი, სიკვდილი ვერასოდეს ვერ გამაჩუმებს

არ მოაკლდება ჩემს სიყვარულს ნამის პკურება,

და უკდავებას ჩემი ლექსი შემინარჩუნებს .

უვიც ტომებს კი, ვიცი, ელით განადგურება.

როცა ტირანთა საფლავები გადიხავსება,

ძეგლად დარჩება ჩემს ლექსებში შენი არსება.

Not mine own fears, nor the prophetic soul

Of the wide world dreaming on things to come,

Can yet the lease of my true love control,

Supposed as forfeit to a confined doom.

The mortal moon hath her eclipse endured

And the sad augurs mock their own presage;

Incertainties now crown themselves assured

And peace proclaims olives of endless age.

Now with the drops of this most balmy time

My love looks fresh, and death to me subscribes,

Since, spite of him, I'll live in this poor rhyme,

While he insults o'er dull and speechless tribes:

And thou in this shalt find thy monument,

When tyrants' crests and tombs of brass are spent.