შექსპირი - 113-ე სონეტი

რაც შენ დაგტოვე, მე გონებით ვჭვრეტ ამ ქვეყანას,

თვალებს კი ბინდი გადაჰკვრიათ ოხერ-ტიალებს,

შენი დაკარგვით უბედობა შემომეყარა

ცხოვრების გზაზე უსინათლოდ მოხეტიალეს.

ფრინველებისკენ ჩემი გული აღარ ისწრაფვის,

მას აღარ სწვდება ყვავილებით სავსე ბუნება,

გონების თვალი დანავარდობს ელვის სისწრაფით,

მაგრამ არ ძალუძს დანახულის შენარჩუნება.

ყვავი თუ მტრედი, დღე თუ ღამე, ზღვა თუ ნაძვები,

უსინათლობას ერთ არსებად შეუკონია.

და ყველაფერში მეჩვენება შენი ღაწვები

და რასაც ვხედავ, მხოლოდ შენი სახე მგონია.

სავსე ვარ შენით და ეს არის დიდი ქონება,

ასე მატყუებს გულმართალი ჩემი გონება.

Since I left you, mine eye is in my mind;

And that which governs me to go about

Doth part his function and is partly blind,

Seems seeing, but effectually is out;

For it no form delivers to the heart

Of bird of flower, or shape, which it doth latch:

Of his quick objects hath the mind no part,

Nor his own vision holds what it doth catch:

For if it see the rudest or gentlest sight,

The most sweet favour or deformed'st creature,

The mountain or the sea, the day or night,

The crow or dove, it shapes them to your feature:

Incapable of more, replete with you,

My most true mind thus makes mine eye untrue.