შექსპირი - 116-ე სონეტი

მოყვარულ გულებს შეუღლება არ ეკრძალება,

და მაინც გრძნობას არ დაარქვათ ტრფობის სახელი,

თუკი იოლად აჰყვა ყველა ფერისცვალებას,

თუკი დასჩემდა მერყეობა არგასამხელი.

რადგან ტრფიალი აღმართულა შუქურის მსგავსად,

გრიგალიც ვერ სპობს, თუმც წალეკავს ბევრჯერ დაპირდა,

აღრიალებულ სტიქიონში მოხვედრილ ნავსაც

ტრფობის ვარსკვლავი მიაცილებს მყუდრო ნაპირთან.

ტაკიმასხარად ვერ გაიხდის სიყვარულს ჟამი,

ის მხოლოდ ღაწვებს ჩამოღვენთავს დამჭკნარ ვარდებად,

ყველაფერს ცელავს ჟამთასრბოლის ყოველი წამი,

სიყვარული კი არასოდეს დასამარდება.

მაგრამ თუ ვცდები, თუ მატყუებს ჩემი ოცნება,

ვერც მიჯნურებად გავჩენილვართ, ვერცა მგოსნებად.

Let me not to the marriage of true minds

Admit impediments. Love is not love

Which alters when it alteration finds,

Or bends with the remover to remove:

O no! it is an ever-fixed mark

That looks on tempests and is never shaken;

It is the star to every wandering bark,

Whose worth's unknown, although his height be taken.

Love's not Time's fool, though rosy lips and cheeks

Within his bending sickle's compass come:

Love alters not with his brief hours and weeks,

But bears it out even to the edge of doom.

If this be error and upon me proved,

I never writ, nor no man ever loved.