შექსპირი - 125-ე სონეტი

ბალდახინების მოყვარული სულაც არა ვარ,

გარეგან პატივს ვერ მივიჩნევ ღირსად პატივის,

უკვდავებისთვის ოსტატურად არ ვყრი ბალავარს, -

ის უკვდავებაც მოკვდავია თვით ოსტატივით.

გაკოტრებულა განდიდების ყველა მსურველი,

არ შერგებია ნეტარება დაფნის მაძებარს,

დამტკბარ წუმპეზე ვინც გაცვალა მიწის სურნელი,

ის უძვირფასეს ატლასებსაც დაფლეთს ძაძებად.

მე კი შენს გულში დამაყენე მორჩილ მსახურად,

არ იცოტავო ჩემი მცირე შემონაწირი,

ალალი გულით სიყვარულის ფრთებს მოგახურავ,

რომ მუდამ დარჩე განუყოფლად ჩემი ნაწილი.

განვედ მაცდურო! თუმც არვის აქვს ძალა შენდენი,

სულს ამბოხებულს გალიაში ვეღარ შედენი!

Were 't aught to me I bore the canopy,

With my extern the outward honouring,

Or laid great bases for eternity,

Which prove more short than waste or ruining?

Have I not seen dwellers on form and favour

Lose all, and more, by paying too much rent,

For compound sweet forgoing simple savour,

Pitiful thrivers, in their gazing spent?

No, let me be obsequious in thy heart,

And take thou my oblation, poor but free,

Which is not mix'd with seconds, knows no art,

But mutual render, only me for thee.

Hence, thou suborn'd informer! a true soul

When most impeach'd stands least in thy control.