შექსპირი - 126-ე სონეტი

ჩემო ბიჭუნავ, ჯერ შენი გზა კიდევ ვრცელია.

მაგრამ საათი რომ გიჭირავს, ყველას ცელია.

დროს წესადა აქვს ჩვენი ჭკნობით შენი გაფურჩქვნა,

დრო ერთდროულად გვახარებს და გვიგდებს აბუჩად.

დრო სპობს ყველაფერს, მაგრამ ახლა ცდილობს ბუნება

შენი განვლილი დროის უკან შემობრუნებას.

ბუნებას უნდა თავის კვალი დროს დაამჩნიოს,

წინ აღუდგეს და დაბერებას გადაგარჩინოს.

თუმცა სიკეთის მეტი მისგან არა გინახავს,

მაინც უფრთხილდი, სამუდამოდ ვერ შეგინახავს.

დაგვიანებით, მაგრამ მოვა, როგორც სახადი,

და გადუხდელი არ დაგრჩება გადასახადი.

O thou, my lovely boy, who in thy power

Dost hold Time's fickle glass, his sickle, hour;

Who hast by waning grown, and therein show'st

Thy lovers withering as thy sweet self grow'st;

If Nature, sovereign mistress over wrack,

As thou goest onwards, still will pluck thee back,

She keeps thee to this purpose, that her skill

May time disgrace and wretched minutes kill.

Yet fear her, O thou minion of her pleasure!

She may detain, but not still keep, her treasure:

Her audit, though delay'd, answer'd must be,

And her quietus is to render thee.