შექსპირი - 129-ე სონეტი

ვნება ავხორცი იწვევს გრძნობის გამოხუნებას,

ის ურცხვად ფლანგავს და ამჭლევებს სულის დიდებას,

რადგანაც ასე მზაკვრულია მისი ბუნება,

ალბათ ველური არც მკვლელობას დაერიდება.

როდესაც ვნება დაცხრება და დაიღვენთება,

სტოვებს ზიზღიან მოგონებას, როგორც სამდურავს,

მერე კი ისევ სულში იწყებს ალის შენთებას,

როგორც ანკესი მოგდებული მუხანათურად.

აღზევებული გონგადასულს დაედარება,

დადევნებული მსხვერპლზე ჟინით დაუფარავით,

ასე ყოფილა ვნების ხვედრი - ჯერ ნეტარება,

მერე კი ფუჭი ოცნებები სავსე ვარამით.

ხომ კარგად იცნობს კაცთა მოდგმა ვნების ბუნებას,

რაღატომ მისდევს ჯოჯოხეთში ციურ ცთუნებას.

The expense of spirit in a waste of shame

Is lust in action; and till action, lust

Is perjured, murderous, bloody, full of blame,

Savage, extreme, rude, cruel, not to trust,

Enjoy'd no sooner but despised straight,

Past reason hunted, and no sooner had

Past reason hated, as a swallow'd bait

On purpose laid to make the taker mad;

Mad in pursuit and in possession so;

Had, having, and in quest to have, extreme;

A bliss in proof, and proved, a very woe;

Before, a joy proposed; behind, a dream.

All this the world well knows; yet none knows well

To shun the heaven that leads men to this hell.