შექსპირი - 138-ე სონეტი

როდესაც სატრფო ერთგულებას მიმტკიცებს ფიცით,

ვიცი, რომ ტყუის, მაგრამ მაინც ვუჯერებ სატრფოს,

მინდა იფიქროს, - ამ ცხოვრების მე არა ვიცი

და როგორც ჭაბუკს, ყოველივე მხიბლავს და მათრობს.

მერე კი მჯერა, რომ მას სჯერა, ბავშვი ვარ წმინდა,

თუმც კარგად იცის - სიყმაწვილე გადაჰყვა წარსულს,

მეც ჩემი სატრფოს სიცრუისა მჯეროდეს მინდა,

ვტყუით ორივე და სიმართლის გამხელა არ გვსურს.

სიმართლე ვიცით, მაშ სიცრუე რად ვათარეშეთ,

სინამდვილისგან რად გვიხდება ურცხვად გაპარვა?

არ არის ტრფობა მოჩვენებით ნდობის გარეშე,

სიბერემ იცის სიყვარულში წლების დაფარვა.

ასე ტყუილმა გაგვიხადა ორივ მონებად,

რადგან ამ ტყუილს მოაქვს მხოლოდ სიამოვნება.

When my love swears that she is made of truth

I do believe her, though I know she lies,

That she might think me some untutor'd youth,

Unlearned in the world's false subtleties.

Thus vainly thinking that she thinks me young,

Although she knows my days are past the best,

Simply I credit her false speaking tongue:

On both sides thus is simple truth suppress'd.

But wherefore says she not she is unjust?

And wherefore say not I that I am old?

O, love's best habit is in seeming trust,

And age in love loves not to have years told:

Therefore I lie with her and she with me,

And in our faults by lies we flatter'd be.