შექსპირი - 140-ე სონეტი

დაუნდობელო, ცოტა სიბრძნეც მონახე შენში,

იცოდე ჩემი მოთმინების ძალი მოცვდება,

შენი ჩემდამი სიძულვილი ჭკუიდან შემშლის

და არვინ უწყის გულდაკოდილს რა წამოსცდება.

თუმც არ გიყვარვარ, სიყვარულის მითხარი ფიცი,

შენი ტყუილიც ტრფიალების დარად მჭირდება.

კარგმა ექიმმა მომაკვდავის დანდობა იცის

და სარეცელთან სალაღობო დღეებს პირდება.

და თუკი მართლა შევიშლები, ვეღარ დავცხრები,

აღარ შემრცხვება შენი ლანძღვა, შენი დასმენა,

ამ ზნედაცემულ ქვეყნის თვალში გაილანძღები,

რადგან მზადაა ავი ყური ავის სასმენად.

მაგრამ თუ გინდა გაპატიო მაინც ეგ ქცევა,

თუმც არ გიყვარვარ, თვალი სხვისკენ ნუ გაგექცევა.

Be wise as thou art cruel; do not press

My tongue-tied patience with too much disdain;

Lest sorrow lend me words and words express

The manner of my pity-wanting pain.

If I might teach thee wit, better it were,

Though not to love, yet, love, to tell me so;

As testy sick men, when their deaths be near,

No news but health from their physicians know;

For if I should despair, I should grow mad,

And in my madness might speak ill of thee:

Now this ill-wresting world is grown so bad,

Mad slanderers by mad ears believed be,

That I may not be so, nor thou belied,

Bear thine eyes straight, though thy proud heart go wide.