შექსპირი - 142-ე სონეტი

ცოდვად ისა მაქვს, რომ შენს ტრფობას გულით ვატარებ,

სიკეთედ ის გაქვს, მე რომ გძულვარ დაუფარავად,

ჩემს გულს ცოდვიანს თუ საკუთარ გულს შეადარებ,

მაშინ მიხვდები, სიძულვილის ღირსი არა ვარ.

ვიცი, სხვებისგან გაკილვას ვერ გადავურჩები,

მაგრამ მე შენგან რა სინდისით გავიკიცხები?!

ვერ მაგინებენ ალისფერი შენი ტუჩები,

როცა თვითონაც ავხორცობენ თავდავიწყებით.

ნება მომეცი, რომ შენდამი ტრფობა მარადვჰყო,

თუ საკუთარ თავს ნებას აძლევ სხვები გიყვარდეს,

გთხოვ შემიბრალო, გულისათვის გულს ხომ არა გთხოვ,

ეს სიყვარული შებრალებით გადამიხადე.

თუ სიბრალულით შენი გულის არ აღივსება,

შენც შებრალება არასოდეს არ გეღირსება.

Love is my sin and thy dear virtue hate,

Hate of my sin, grounded on sinful loving:

O, but with mine compare thou thine own state,

And thou shalt find it merits not reproving;

Or, if it do, not from those lips of thine,

That have profaned their scarlet ornaments

And seal'd false bonds of love as oft as mine,

Robb'd others' beds' revenues of their rents.

Be it lawful I love thee, as thou lovest those

Whom thine eyes woo as mine importune thee:

Root pity in thy heart, that when it grows

Thy pity may deserve to pitied be.

If thou dost seek to have what thou dost hide,

By self-example mayst thou be denied!