შექსპირი - 149-ე სონეტი

ო, ულმობელო, გულცივობა როგორ დამწამე,

შენთვის გავბედე საკუთარი გულის ღალატი,

ის არ ვიკმარე სატანჯველად, შენ რომ მაწამებ,

და შენთვის გავხდი საკუთარი თავის ჯალათი.

განა შენს მტრებთან ვარ ნაზი და ამაგიანი,

განა მეგობრად მივიჩნიე შენი მოძულე?

განა საკუთარ თავს არ ვუხდი სამაგიეროს,

როს წარბებს შევკრავ, მრისხანების ცეცხლით მოცულებს?

მე ერთი გრძნობაც არ დავტოვე შენაცოდები,

თუ შენი სულის გაღმერთებას ვერ შეეთვისა,

ამ უდაბნოში ხატად დამაქვს შენი ცოდვები

და მორჩილი ვარ შენი ერთი გამოხედვისა.

მაგრამ ყოფილხარ თვალხილულთა ტრფობით გართული,

მე კი თვალები სიყვარულით მაქვს დაშანთული.

Canst  thou, O cruel! say I love thee not,

When I against myself with thee partake?

Do I not think on thee, when I forgot

Am of myself, all tyrant, for thy sake?

Who hateth thee that I do call my friend?

On whom frown'st thou that I do fawn upon?

Nay, if thou lour'st on me, do I not spend

Revenge upon myself with present moan?

What merit do I in myself respect,

That is so proud thy service to despise,

When all my best doth worship thy defect,

Commanded by the motion of thine eyes?

But, love, hate on, for now I know thy mind;

Those that can see thou lovest, and I am blind.