ვახტანგ ჯავახაძე - ისევ დედა

გატირება მიყვარდა და

წატირება არ მიყვარდა,

ისე გავეტირებოდი

უსათუოდ წამიყვანდა,

ქუჩა იყო სამაისო

და დღე იყო დიდებული,

შევდიოდით მონასტერში

ხელიხელჩაკიდებული,

ბოლოს როცა დაუღამდა

და დაუდგა ღამის ხანა,

ერთხელ კიდევ გავეტირე,

მაგრამ აღარ წამიყვანა.