ჩემო დედი, დაბერდი და, ლექსებს ირჩევ სევდიანს. შენი ძვლები წამდაუწუმ სატირალზე სხდებიან.
სად არ გადასწვდებიან. აღმართსა და აღმართს შორის ბილიკს გაიტკეპნიან.
სახლი გიდგას ფერებით. სახლს კარიც აქვს, მაგრამ, ვაი, მე ვერ შემოვეტევი.
ამ ბოლო დროს, სულ საფლავზე გხედავენ! ბებოჩემი, პაპაჩემი, შენს თავს შემომედავნენ.
თუ გაუწყრათ გამჩენი, კიბეს ხომ მეც ამომაწვდი, როგორც ხეზე დარჩენილს.
სისხლიანი ფეხებით. დედი, როგორ გავიხარებთ, როგორ გადავეხვევით. |
ლექსები დედაზე • • • • • • ბესიკ ხარანაულის პოეზია |