ნოდარ შამანაძე - დედა

დედა მიყვარსო, რომ უთხრა ვისმე,

შემოგხედავს და დაიწყებს სიცილს,

რადგან ეს არის ცნობილი ისე,

რომ უთქმელადაც სუყველამ იცის.

დედამ მაჩუქა ქეყნად სიცოცხლე,

ჩაუმქრალ ცეცხლით გამითბო მკერდი,

როს არაფერი არა ვიცოდი,

მე სიყვარული ვიცოდი დედის.

არ ვიფიცებდი დედას მართალზეც,

მასთან სიკვდილის ხსენება მძულდა,

მსურდა ეცოცხლა მრავალ ათას წელს,

უკვდავების წყალს ვნატრობდი მუდამ.

დედის სიტყვები გულს ჩამრჩენია,

მისი ნათელით ახლაც ფრთასა ვშლი,

სამშობლო ჩემს თავს რომ მირჩევნია,

დედასაც უდევს წილი ამაში.

დავალ, გულში დარდს როგორ გავივლებ

გახარებული და მხრებგაშლილი,

რომ მეტკინება ახლაც რაიმე,

- მიშველე, დედავ! - ვამბობ ბავშვივით.

თუმც წლებმა დედის სახე დაღარა,

მზიან თვალებში არა ბნელდება,

მეც შემეპარა თითქოს ჭაღარა,

ისე მწარედ ვგრძნობ მის გათეთრებას.

როცა მასთან ვარ, ვგავარ გოლიათს

დედით ვხარობ და დედით ვმხნევდები, -

დედასთან თავი ბავშვი მგონია,

სანამ დედა მყავს, არ დავბერდები!