მორის ფოცხიშვილი - თვითგვემა

ცხრა მზითაც რომ გვასხივებდნენ,

რა უფლებით ვგრიალებთ და ვჯანმრთელობთ?! -

თუ გრძნობ, ტაოს გამსხვისებელს,

მკლავი ძირში რომ გიხმება,

ქ ა რ თ ვ ე ლ ო.

დავას როგორ დაგიწყებენ,

მათქმევინე საუფლოდ და სათემოდ, -

დედაენის დამვიწყებელს,

ხვალ-ზეგ დედა გეტირება,

ქ ა რ თ ვ ე ლ ო.

ვიცი, კვლავაც გააჩუქებ -

სავენახეს,

სამზეოს და

სართველოს...

არის კიდევ სხვა საუნჯე,

ვიდრე შენი საქართველო,

ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?!

იქნებ გული აღარ გერჩის,

ნაოხარო,

ნატანჯო და

ნათმენო, -

რატომ გიკვირს, ქართველებში

ქართველი რომ ქართველობდეს,

ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?!

თვალებს ვითხრი, თუმც არ მძინავს,

თქვი, უშენოდ

მწუხრი სად გავათენო, -

ერთი დედის შვილები ვართ,

ვაი, ხომ არ გავიწყდება,

ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?!

არც რა ტყვიით,

არც რა შხამით,

დუმილითაც შეგიძლია გამთელო, -

ისე მომკალ, რომ სხვამ მაინც

არ გაიგოს,

შენ რომ მომკალ,

ქ ა რ თ ვ ე ლ ო!