ისე ნუ მომკლავ უფალო, ჯერ რაი ვნახე განაო. წყალობად გიბოძებია, სამშობლო ამისთანაო.
მოვირბენ მთა-ბარ-ყანასო, დედას ერთხელაც ვამღერებ, ბავშვობის იავნანასო.
ბებერი ტაოს სამარხებს, სვეტიცხოველის კედლები ღმერთო ერთხელაც მანახე.
გელათის ტაძრის მადლსაო, მეფე დავითის საფლავთან თუ არ ამოვთქვამ დარდსაო.
უშბის ნამს ვეამბორები, უშგულის მწვანე მიმდორზე მომამწყემსინე ხბორები.
გიცრულებს დავკრეფ მდელოზე, დედულეთს ძველი სახლის წინ წამომაწვინე ჩეროზე.
მიწას მამთხვიე მადლიანს, ნიკოწმინდაში კვირაძალს წირვას დამასწარ ადრიანს.
ჩემი გურიის მთებიდან, გამაშლევინე ხელები, ბავშვობის ნაფეხურებსაც, ერთხელაც მოვეფერები.
ცოდვილს დამადგი ნათელი, მუხლზე მოყრილი ალავერდს, რომ არ ავანთო სანთელი.
გული ტკივილად ინახავს, რამდენი წელი გავიდა, აფხაზეთი არ მინახავს.
სამშობლოს დარდის მნახველსა, გაუმთლიანე მამული, ომით გადაღლილ ქართველსა.
ფშავ-ხევსურეთი გავლექსო, თმებში ჩავუწნა კესანე მთის თვალანთებულ ქალებსო.
მუზას მოვუკლავ წყურვილებს, ქორფად დაკრეფილ გვირილის ფოთლებს ჩავუთქვამ სურვილებს.
ჩემს ძებნაშიამც დაღლილი, არაგვის თავთან დავნიშნეთ, ჩვენი შეხვედრის ადგილი.
განსაჯე როგორც წესია, გადმომიშალე წარსული, ცუდ-კარგი რაც მითესია.
სხვა რაღა მინდა განაო? მკვდარსაც წყალობად მეყოფა, სამშობლო ამისთანაო. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ნანა მეფარიშვილის პოეზია |