ზურაბ გორგილაძე - ტყეში ვწერვარ ირმებთან

უხსოვარი მსახვრალი შემოგარენს თიბავს,

არა! ჩემი დღეებიც დათვლილია, პიპა...

დათვლილია შორენას ნეკნებიც და თმებიც,

ვწევარ ტყეში ირმებთან და ბღავილში ვკვდები.

ვინ მიყვარდა... ვინ მძულდა... რას ვერჩოდი გირშელს,

არსაკიძის მარჯვენას დამხობილი გიშვერ.

ფარსმან სპარსის გენიას და მუხთლობას ვბაძავ

და ყელს ვუშვერ მონებზე გადაგდებულ ბაწარს.

მჭყლიტავს ქვეყნის გვირგვინი და დიდებით მამხობს,

ქვებში ქორსატეველას, თუ არხოტის ახლო.

მორიელთა ბუნაგში, - თუ არაგვის ველზე,

გადამშორდა შორენა და, - ნებიერას ვეძებ,

ნებიერას! ვაიმე, შავდებიან მთები

და ირმების ხამლებით გაბაწრული ვკვდები...

ვინ მიყვარდა ვინ მძულდა... რას ვერჩოდი გირშელს,

არსაკიძის მარჯვენას დამხობილი გიშვერ.