ზაურ ბოლქვაძე - შენ უნდა მოუარო

მთა - თოვლიანი, მაღალი,

ყვავილიანი ველი,

მზის ოქროგადანაყარი

წალკოტი სანატრელი.

- რა არის ასე ზღაპრული,

ტურფა და მოელვარე?

- ეს შენი საქართველოა,

შენი სამშობლო მხარე.

ხან არწივების ყივილი,

ხან ბულბულების სტვენა,

წამალი ყველა ტკივილის,

სიტკბო და აღმაფრენა.

- რა არის ასე დიადი,

ძვირფასი, მშვენიერი?

- ეს შენი დედა ენაა,

ენა ქართველი ერის.

მომავლის სხივი ნათელი,

იმედი გმირი ხალხის,

ფიქრი ყოველი ქართველის,

სინათლე ყველა სახლის.

- ვინ არის ეს ბედნიერი,

სიცოცხლესაც რომ გვიჯობს?

- შენ ხარ, პატარა ქართველო,

კოხტა გოგოვ და ბიჭო!

მზე ცაზე შენით ბრწყინდება,

მამული შენით ხარობს,

ლამაზ მიწას და ტკბილ ენას

შენ უნდა მოუარო!