აღარც ქარი, აღარც სუსხი, აღარც თოვლის ნარჩენია, ტყემლის ყვავილს ფიფქი სცვივა. ატმებს ცეცხლი გასჩენია.
აივანზე - მერცხლებია, გამოსულან პატარები, მათი ცქერით ვერ ძღებიან.
თუმცა სხვებზე დინჯი კია: ეს, ტოლები ეძახიან, თუ ჩიტების ჭიკჭიკია?
ბინად ტყე აქვთ არჩეული, მიწას მოლი მოჰფენია, ტყეებს - მწვანე ფარჩეული.
აღარც თოვლის ნარჩენია, ტყემლის ყვავილს ფიფქი სცვივა, ატმებს ცეცხლი გასჩენია! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გრიგოლ აბაშიძის პოეზია |