შიო მღვიმელი - ენძელა

როცა მზე შემოიმაღლებს,

მთვარე კი დაბლა ცურდება,

თოვლი და ყინვა ფერს კარგავს

და დედამიწა ფუვდება,

ყველანი გულის ფანცქალით

წამისწამ მელოდებიან,

რაკი გავჩნდები, ბალღები

ცას სიხარულით სწვდებიან.

- დედა არ მომიკვდებაო, -

ხშირდება კვეხნა-ფიცილი:

- უწინ მე გავიგონეო

ენძელას ტკბილი სიცილი.

აქ კინკლაობენ ბიჭები,

იქ პაწა გოგო-ქალები,

და ყველას გაფაციცებით

ჩემკენ უჭირავთ თვალები.

მკრეფენ და მისახარებლად

ერთმანეთს ეცილებიან,

- ახლა კი გაზაფხულდაო, -

გაიძახიან, ტკბებიან.

ლოცავენ, მადლსა სწირავენ

მიწას, ჩემს დედა-მშობელსა

და სოფლად მიმაქროლებენ,

ვით პირველ მახარობელსა.

წინ-წინ მე მოვალ ყველაზე,

როცა კი გაზაფხულდება,

მაგრამ... ვაგლახ მე... დღე ჩემი

ისევე მალე სრულდება.

არც ისე ვჩივი, კაცმა თქვას,

ამას არ უნდა ფიცილი,

რადგან თან მიმდევს ღიმილით

გამარჯვებულთა სიცილი.