იას გაუცვდა სამოსი, ენძელამ ჩაიყოლა, მაისის დალის მზის სხივი ვარდებში ჩამოქსოვილა.
სამშობლოს სიყვარულითა, ცა იცრემლება საამოდ უზომო სიხარულითა.
წელში ამართულს ყანასა, ხან ააღელვებს ზღვასავით, ხან ტკბილად ეტყვის ნანასა.
ხშირი ტყე, ფარტო ველიო. ამათ კალთებზე ღიღინებს მუშა, ნამისგან სველიო…
ურიცხვი მთა და ღელეო, სალხინოდ არის მორთული, ბუნებავ, გვიდღეგრძელეო! |
პოეზიის გვერდი • • • • • • შიო მღვიმელის პოეზია |