იელვა ცამა, იჭექა, ბურჯღუმ - წინწელი ჰყარაო, მოჰყვა ქვითინს და ტირილსა, ცრემლები ჩამოღვარაო.
გულ-მკერდი მოიბანაო, მოჰყვა რთვასა და კაზმვასა, კეკლუცს ქალს დაეგვანაო.
გმირულად გაიზმარაო. გადიყრევინა თოვლ-ჭირხლი, ხევ-ხუვებს მიაბარაო,
ლუსუმამ გამოჰყარაო, და დაიძახა: “გაიგეთ, ზამთარი გაიპარაო!”
ცხვარ-ძროხის ძუძუ რძითაო, ტყე და მინდორი - მწვანითა ბექ-ბუქი ბალახითაო! |